İsmi neydi ?

0 24

Dışarıda ekmek aslanın ağzındaysa ekmeği aslandan alıp , aslanlar üzere yavrularını besleyen ,midelerini doyururken ruhlarının besinini da eksik etmeyen , koruyan, gözeten olmakta vardı mesela Eşini konutun hizmetçisi üzere gören değil meskeninin emanetçisi ,huzuru yavrularının merhamet menbaı ,kalbinin sahibi , yanında sükut bulduğu sevdiceği olarak görmeliydi bir baba …..

Evine hizmet etmeyi eziyet değil rahmet bilen, eşini güler yüzle karşılayan ,tüm yorgunluğuna karşın sevgiyle ,tatlı lisanla huzura davet eden, bedelin ne olduğunu kendinden bilen ,destekleyen , zahmetlere karşı dik duran iki yürek tek bilek olabilmeliydi bir Anne…. Konut ,yuva ,Ocak ne demek birlikte olmak bir olmak ne demek öğretilmeliydi belkide her ikisine

Çook sonra olmalıydım ben……

Hatılıyorum da anneme anne biliyor musun senin gözlerinde kayboluyorum derdim. Düşünüyorumda en keyifli olduğum , annemle en sıkı bağ kurduğum an , kucağında ab-ı hayat bulurken kurduğum göz temasıydı bu bebeklikten kalma bir an Sonraları anladım ki aslında endişelerimden sıyrılıp ,merhametin gölgesine sığındığım yerdi annemin gözleri…..

Halbuki gözlerine baktığımda kaybolan değil gözlerinde kendini bulan olmalıydım. Babamın sesi dehşetten bacaklarımı titretmemeliydi .Acaba artık yeniden bir sorun mu çıkacak diye küçük yüreğim bir kuşun çırpınması üzere çaresizce çırpınmamalıydı.

Babamın sesi bende gücü temsil etmeliydi , sonsuz inancı….

Sorunlarım olduğunda , ağladığımda hayata dair öğütler aldığım , güzel ki varsın dediğim, dayandığım dağım olmalıydı… Artık hangi tabak kırılacak , hangi kapı çarpacak niyeti bana daima temkinli olmayı ya da telaşlı olmayı öğretmemeliydi mesela…

Bunları bana hayat öğretmeliydi güya…. Seslerin daha da yükselmesi ile bir üstünlük savaşı sonucu annemin dayak yediğine şahit olmamalıydı küçücük gözlerim Bir koltuğun ardına sığınıp kaygıdan altımı ıslatmamalıydım mesela ….

Velhasılı adeta erkeğin gücünün bayanı yendiğinin anlamsız ispatı için bir arena olmamalıydı ismine yuva dediğimiz konutumuz .Ergenlik yıllarım anne ve babamı anlamaya calışmakla geçmemeliydi Kendi endişelerimi , dertlerimi umuda çevirmeyi öğrenememisken annesine umud olmaya calışan bir çocuk olmamalıydım.

Neden bilmiyorum öfkelendiğimde ve kendimi anlatmakta zorlandiğimda sesimi denetim edemiyorum birşeyleri kırıp dökmek geliyor içimden .Yapmamak için zorluyorum ancak bazen başaramadığım vakitler oluyor …..

Sanki küçüklüğümde tanıştığım içimde bir canavar var , o ortaya çıkınca herkes geri duracak ve tahminen de beni anlayacaklar üzere…. Sahi bu duyguyu nereden öğrendim ……

Saygının , merhametin ,sevginin ,anlayış ve beğenilen görünün bir gece tatlı bir meltem üzere ılık ılık hanemize dolmasını beklediğim o kadar uzun yıllar oldu ki….. Ve nihayet onlar yollarını ayırırken bizim payımızada yalnızca bir kezliğine geldiğimiz şu hayatta gerçek sevginin ,saygının ,değerin, takdir edilmenin ,hakaretsiz yüreklendirilmenin ne demek olduğunu hayattan öğrenmek düştü.

İdeal eşi ararken en zayıf noktamdan vuruldum tahminen tekraren sevgi ,değer ve merhamet ismine…… Artık kendi yuvamın annesiyim. Herşeye karşın başarabildiğimi düşünüyorum. Çocuklarımı oldukları üzere kabullenmeyi , Ne olursa olsun kişiliklerine hürmet duymayı, Onlara pahanın ne olduğunu kendime ve eşime verdiğim pahayla, sevgiyle , merhametle anlatmıyor yaşatıyorum Tabi ki kızdığım , kırdığım hatta hırpaladığım vakitler olmuyor değil…

Birgün bir mucize oldu

Ben bu hislerime ket vurmaya calışıp içten içe üzülürken bir gün çocuklarımıza eşimle sorduk . Bağlantımızda bizim görmedigimiz sizin gördüğünüz bir sorun var mı ? İkiside birbirine baktı ve hayır siz süper anne babalarsınız bizi çok seviyorsunuz biz bunu biliyoruz gerisi çok da sorun değil …Yani demekki sevgi en büyük armağan lisanda değil özde Merak etmeyin istikrarlı sevgi şımarmaz hiç kimseyi.. İşte ben artık bir anneyim ve mucizemi yaşıyorum ismi SEVGİ

Kaynak:Doktor Sitesi

Cevap bırakın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.