Her yenidoğan bebek için anne, tüm dünyadır. Çocuğun birinci bağlarında deneyimlediği güvenlik düzeyi, dünyanın bir yetişkin olarak ne kadar inançlı görüneceğini tesirler. Kabaca anlatacak olursam, inançta olmamıza yardımcı olmak için beynin bir modülü olan amigdala etraftan bilgiler alır. Beklenmedik rastgele bir şey, amigdalanın gerilim hormonları salmasına neden olur. Amigdala zararsız bir şeye reaksiyon veriyor olsa da, hormonlar savaşma ve kaçma dürtüsüne neden olur.
Çocukken deneyimlediğimiz bağlanma kalıpları, bizi hayatımız boyunca güçlü formlarda tesirler. Ebeveynlerimize yahut öbür bakıcılarımıza olan bağlılıklarımızı anlamak, bugün hayatlarımızı neden bu biçimde yaşadığımıza ve bilhassa bağlantılarımızı nasıl yürüttüğümüze dair inanılmaz bir içgörü sağlayabilir. Birinci münasebetlerimiz, dünyanın nasıl çalışmasını beklediğimiz ve oburlarının nasıl davranacağını kestirim ettiğimiz konusunda model teşkil ederler. Farkında olmadan, bu eski dinamikleri şimdiki hayatımıza taşırız. İnançsız bir bağlanma örüntüsü yaşarsak, en yakın bağlantılarımızda, bilhassa romantik partnerlerimizle ve kendi çocuklarımızla güvensizliği tekrar yaşama olasılığımız daha yüksektir.
İnançlı bağlanma tecrübesinde, bir bakıcının gereksinime yanıtı ve mevzuyu çözme durumu vardır. Bu güvenlik duygusu, parasempatik hudut sisteminin, gereksinimin takip ettiği hisleri bastırmasına neden olur. Fakat inançsız bağlanma tecrübesinde ise, alarm hislerine bir bakıcı tarafından cevap verilmez ya da tutarsız bir karşılık kelam mevzusudur. Münasebet temelinde işleyen parasempatik hudut sisteminin devreye girme durumu yoktur. Böylelikle alarm hisleri devam eder. Alarm tehlike ile bağlantılı olduğu için, durumun gerçek kıymetlendirilmesi zorlaşır. Dehşet paniğe dönüşebilir.
Kalıplarımızı anlamak için, farklı bağlanma kategorilerini anlamamızda yarar var. Örneğin, bakıcımız duygusal olarak müsait değilse ve gereksinimlerimizi tabir etmemize karşılık vermediyse, kaçınan bağlanma kalıpları geliştirmiş olabiliriz ve gereksinimlerimizden kopuk olma eğiliminde olabiliriz, gereksinim duyduğumuz için utanç duyabiliriz ve gereksinimleri tabir eden insanları makus düşünebiliriz. Bir ilgide yakınlığa dirençli olabilir yahut kendi gereksinimlerimizi reddedebilir ve partnerimizin muhtaçlıklarını karşılayamayabiliriz.
Öteki yandan, gereksinimlerimize tutarsız bir halde karşılık veren bir ebeveynimiz olsaydı, kaygılı bağlanma kalıpları geliştirmiş olabilirdik. Bu çeşit bir ebeveyn bazen gereksinimlerimize yanıt vermiş olsun, lakin öteki vakitlerde duygusal olarak kendi gereksinimleri doğrultusunda hareket etsin. Bağlanma gereksinimlerimizi agresif bir biçimde aktarmayı, tasalarımızı yüksek sesle söz etmeyi ve ebeveynlerimize yapışmayı, dikkatlerini çekmek için sık sık çığlık atıp bağırmayı öğrendik, lakin boş hissediyorduk. Telaşlı bağlanma ile yetişkinler haline gelmiş olabiliriz ve yetişkin ilgilerimizde telaşlı, inançsız, inançsız yahut tepkisel hissetme eğiliminde olabiliriz. Bu durumların her birinde, erken uyarlamalarımızın hem kendimize nasıl davrandığımızda hem de diğerleriyle nasıl münasebet kurduğumuzda bizi nasıl incittiğini görebiliriz.
Düzgün bir terapi bağlantısı, bir kişinin terapistle inançlı bir bağ kurmasına müsaade verir. Daima olarak inançlı bir temel sağlayabilen ve öykümüzü hissetmemizi ve anlamlandırmamızı sağlayan biriyle güzelleştirici bir duygusal tecrübe yaşamak hayatımızın her alanında bize yarar sağlayabilecek bir deneyimdir
İnançlı bağlanma modelleriyle büyüdüğünü hissedenler de dahil herkes erken ömürlerinde irili ufaklı kopmalar yaşamıştır. Sonuç olarak ister kişilerarası, ister terapötik bir ilgide olsun, her birimiz dengeli ve daha inançlı bağlar oluşturma sürecinden yararlanabiliriz. Geçmişimiz ne olursa olsun iç güvenliği geliştirmek bize gerçek benliğimiz olma ve hayatlarımızı ve bağlantılarımızı sağlıklı yaşama özgürlüğü veren bir süreçtir.
Kaynak:Doktor Sitesi